«Ελεγχόμενη χρεοκοπία» - Λεξικό Ψεμάτων

Τι σημαίνει αυτή η φράση «ελεγχόμενη χρεοκοπία», η οποία είναι σε όλα τα δελτία ειδήσεων ​​σήμερα; Ακούγεται τόσο λογικό. Νομίζω ότι είναι άλλη μια καταχώρηση στο λεξικό ψεμάτων.

Όταν οι τράπεζες και οι ειδήμονες λένε ελεγχόμενη, εννοούν ελεγχόμενη από τις τράπεζες. Όχι για την Ελλάδα ή τους Έλληνες ή τους Πορτογάλους ή τους Ιρλανδούς.

Η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει. Όλοι το παραδέχονται τελικά αυτό αφού το αρνούνταν κατηγορηματικά τόσο καιρό. Η γυμνή αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία δεν αναπτύσσεται αρκετά γρήγορα ώστε να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ακόμα και να συμβαδίσει με τα χρέη της και τους τόκους τους. Τα χρέη τους συσσωρεύονται γρηγορότερα από ό, τι η οικονομία τους αναπτύσσεται. Στην πραγματικότητα, η ελληνική οικονομία σχεδόν έχει σταματήσει να αναπτύσσεται - λιγότερο από 1% στην καλύτερη περίπτωση.

Έτσι, το «ελεγχόμενο» σχέδιο είναι να δοθούν στην Ελλάδα δάνεια για να παραταθεί ο χρόνος πριν τα μαθηματικά των σύνθετων επιτοκίων και η συστελλόμενη οικονομία καλύψουν τη διαφορά. Σε αυτό το διάστημα το σχέδιο είναι να πληρωθούν κομμάτια του κεφαλαίου με την πώληση οργάνων. Οργάνων του κράτους: Ένα λιμάνι εδώ, ένα τηλεφωνικό σύστημα εκεί. Ο ψαράς πουλάει τη βάρκα και τα δίχτυα του για να καθαρίσει τα χρέη του. Και μετά τι; Ε, μετά, γίνεται τροφή για τον τοκογλύφο και την αγορά χαμηλόμισθης εργασίας.

Όμως, «απωθώντας» το αναπόφευκτο εγείρει το ερώτημα - γιατί το αναβάλουμε; Ποιος ωφελείται από την αναβολή; Εάν η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει γιατί να μην το κάνει νωρίτερα, αφού εν τω μεταξύ οι Έλληνες υποφέρουν από μαζική βία μέσα στον κοινωνικό τους ιστό και για ποιο λόγο; Σίγουρα όχι για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Γνωρίζουμε ήδη ότι πρόκειται να συμβεί. Είναι απλώς θέμα του πότε θα συμβεί. Επομένως, γιατί αργότερα; Ποιος ωφελείται;

Η απάντηση είναι, οι τράπεζες. Ιδιαίτερα οι τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. Θα ήθελαν την αναβολή της χρεοκοπίας έτσι ώστε όσο περνάει ο καιρός να βελτιώνεται η ευρύτερη οικονομική τους κατάσταση και να είναι σε καλύτερη θέση να δεχθούν τις όποιες απώλειες θα προέρχονται από μια ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία. Αν αναβληθεί για αρκετό διάστημα τότε δε θα υπάρξουν καθόλου απώλειες. Το οποίο ακούγεται λογικό - για τις τράπεζες. Όμως, ενώ η καθυστέρηση αγοράζει χρόνο, στην κυριολεξία, για τις τράπεζες ώστε να βελτιώσουν την γενικότερη κατάστασή τους, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στην Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Όσο περισσότερο παρατείνουν την χρεοκοπία, τόσο περισσότερο αγωνίζονται να ξεπληρώσουν τα χρέη που τους συνθλίβουν, και των οποίων την πληρωμή θα πρέπει να αθετήσουν τελικά, τόσο χειροτερεύει η ευρύτερη κατάστασή τους. Έτσι, το σενάριο του ‘’περιμένω και κινούμαι αργά’’ κάθε άλλο παρά ελεγχόμενο και ομαλό είναι για τον ελληνικό λαό.

Και πάλι θα ρωτήσω, γιατί υποστηρίζεται αυτό το αργό, «ελεγχόμενο», βασανιστήριο της Ελλάδας;

Νομίζω ότι η απάντηση είναι ότι για όσο χρονικό διάστημα το σχέδιο της «ελεγχόμενη χρεοκοπίας», μπορεί να επιβληθεί στους Έλληνες παρέχεται στις τράπεζες μια πολύ νόστιμη προοπτική εκποίησης περιουσιακών στοιχείων ενός ολόκληρου έθνους.

Επειδή αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αυτό που η «ελεγχόμενη» χρεοκοπία παρέχει είναι ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε τα αρπακτικά –οικονομικοί παίχτες, να μπορέσουν να μαδήσουν την Ελλάδα και στο μέλλον, ίσως, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία επίσης, από όλα όσα θα ήταν αδύνατο να αποκτήσουν οι τράπεζες σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση.

Εάν έχεις μια επιχείρηση και να αντιμετωπίζεις πρόβλημα κάνεις αίτηση για την προστασία της πτώχευσης. Δηλαδή, προστατεύεις τα περιουσιακά σου στοιχεία από τα αρπακτικά, ενώ προσπαθείς να ξεδιαλύνεις τα χρέη σου, σταματάς να πληρώνεις αυτά που δεν μπορείς, κάνεις συμφωνίες για να πληρώσεις κάποιο μικρό ποσοστό από κάθε χρέος και στη συνέχεια να αναδύεσαι καθαρός αλλά ‘υπό επιτήρηση’. Αυτό ακριβώς είναι που αρνείται να δώσει στην Ελλάδα και τους Έλληνες η κυβέρνησή τους. Το σχέδιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», είναι να κρατηθεί η Ελλάδα έξω από την προστασία της πτώχευσης, να συνεχίσει να πληρώνει, να κρατηθεί το έθνος σε μια κατάσταση ημι-αναρχίας και πανικού με φαινομενικά καμία διέξοδο από αυτό το χάος - πέρα από το ξεπούλημα σε τιμές ευκαιρίας όποιου πράγματος γυαλίσει στους πιστωτές - για την όσο το δυνατόν περισσότερο.

Αυτό είναι πολύ ελεγχόμενο, αν είσαι μια από τις τράπεζες. Δε χάνεις τίποτα. Οι φορολογούμενοι στην Ελλάδα και στα δικά σας κράτη χάνουν επειδή παραλαμβάνουν τον λογαριασμό της συντήρησης του βασανιστηρίου μέσα από ατέλειωτες διασώσεις. Οι φορολογούμενοι είναι σαν τον βοηθό του βασανιστή που δουλειά του είναι να αναβιώσει το θύμα με ένα ποτήρι νερό, ώστε να μπορούν να το βασανίσουν λίγο περισσότερο. Οι επιχειρήσεις διάσωσης δε λύνουν τίποτα για την Ελλάδα, αλλά χρησιμεύουν αξιοθαύμαστα για τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης «είμαστε ανοικτά για λεηλασίες».

Σε αυτή την ανυπεράσπιστη κατάσταση μπορείς να απογυμνώσεις το ενεργητικό της χώρας για όσο χρονικό διάστημα η τοπική κυβέρνηση μπορεί να κρατήσει το καπάκι πάνω από μια ολοκληρωτική εξέγερση.

Και το καλύτερο από όλα, στο τέλος αυτής της διαδικασίας, θα έχεις μια κατεστραμμένη οικονομία, με αποδυναμωμένους ανθρώπους που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς εργατική νομοθεσία για την προστασία τους – αφού όλα αυτά τα ενοχλητικά πράγματα θα έχουν παραμεριστεί στα όνομα της λιτότητας - και θα είσαι επίσης ο νέος ιδιοκτήτης όλων των περιουσιακών στοιχείων, του λαού, και του έθνους που κάποτε τους ανήκαν.

Δεν είναι μόνο το ότι θα καταλήξεις με ένα απόλυτα συγκαταβατικό έθνος και εργατικό δυναμικό, αλλά έχοντας ένα τέτοιο καταπτοημένο και νικημένο μέρος τόσο κοντά θα χρησιμεύσει ως ένα υπέροχο εργαλείο πίεσης για ξερίζωμα κάθε «περιοριστικής» και «άκαμπτης» εργατικής νομοθεσίας και πρακτικής στις γειτονικές χώρες. Και δεδομένου ότι είναι σαφές ότι για αυτό ακριβώς μιλάει το ΔΝΤ όταν αναφέρεται στο σχέδιο για το μέλλον της Ευρώπης, δε γίνεται να μην δούμε ότι αυτό είναι τουλάχιστον μέρος της πρόθεσής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας».

http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/06/orderly-default-liars-lexicon.html

Πώς καταστρέφεται ο ιστός του χρέους

Να μια καλή ερώτηση. Γιατί δεν έχουμε ακούσει τίποτα στα ΜΜΕ ή στη Βουλή σχετικά με το Ιωβηλαίο Χρέους Ενός Λαού ή Κράτους; Είναι γιατί αυτό αποτελεί μια καλή αλλά ανεφάρμοστη φαντασίωση που επινόησε κάποιος λοξός blogger σαν και του λόγου μου;

Αυτό αναρωτιέμαι. Και μετά, προς απάντηση του άρθρου μου για το Ιωβηλαίο ένας τακτικός σχολιαστής σ’ αυτό το blog, ονόματι Hawkeye, μου πρότεινε να ρίξω μια ματιά στο «Η Μεγάλη Ευρωπαϊκή Διαγραφή Χρέους» (The Great EU Debt Write Off).

Η ιστοσελίδα περιλαμβάνει λεπτομέρειες για μια μελέτη «απόδειξης της έννοιας» πάνω στην ιδέα του Ιωβηλαίου που έκανε ο Καθηγητής Anthony Evans και οι συνάδελφοί του στο ESCP Europe Business School. Στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν ενημερωμένα στοιχεία από το ΔΝΤ και την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ) για να δούμε τι θα γινόταν αν η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Βρετανία, η Ισπανία, η Γαλλία και η Γερμανία απλώς αλληλο-ακύρωναν το μεταξύ τους χρέη –ένα Ιωβηλαίο Διακρατικών Χρεών δηλαδή.

Ο ιστός των αμοιβαίων καταστροφών των χρεών που μελέτησαν μοιάζει περίπου με αυτό. Η εικόνα είναι παρμένη από άρθρο στη New York Times με τίτλο Ο Ευρωπαϊκός Ιστός Χρέους. (Το αρχικό άρθρο περιέχει μια μεγαλύτερη έκδοση)

Δέστε την εικόνα εδώ: 

Ο Καθηγητής Evans είπε ότι αυτό που ανακάλυψε μαζί με τους συνεργάτες του ήταν ‘’εκπληκτικό’’.

Οι χώρες έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν το συνολικό τους χρέος κατά 64% μέσα από αμοιβαίες ακυρώσεις μεταξύ τους χρεών, κάνοντας το συνολικό χρέος να φτάσει από το 40.47% του ΑΕΠ στο 14.58%

Έξι χώρες – Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία – μπορούν να διαγράψουν παραπάνω από το 50% του ανεξόφλητου χρέους τους.

Η Ιρλανδία μπορεί να μειώσει το χρέος της από σχεδόν 130% του ΑΕΠ σε λιγότερο από 20% του ΑΕΠ

Η Γαλλία μπορεί να εξαλείψει ουσιαστικά το χρέος της– να το μειώσει σε μόλις 0.06% του ΑΕΠ

Ανάμεσα στα κράτη ‘οφειλέτες’ το Ιωβηλαίο Χρέους θα σήμαινε ότι η Ιρλανδία μπορεί να μειώσει το φορτίο του χρέους της από 130% του ΑΕΠ σε κάτω από 20%! Αυτό θα εξάλειφε ουσιαστικά τις εξοντωτικές περικοπές που επιβάλλονται στους Ιρλανδούς. Ενώ από την άλλη, ανάμεσα στα κράτη ‘δανειστές’ η Γαλλία θα επωφελούνταν με την σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη του δικού της χρέους. Άρα ο Γαλλικός λαός επίσης θα επωφελούνταν. Το αναπόφευκτο ερώτημα λοιπόν είναι -ποιος κερδίζει από την επιβολή όλων αυτών των χρεών; Κάντε μια υπόθεση.

Βέβαια πάντα μπορεί να υπάρχει ένας διάολος που καραδοκεί στις λεπτομέρειες έτοιμος να χαλάσει το χαρούμενο τέλος, γι’ αυτό επικοινώνησα με τον Καθηγητή Evans και του ζήτησαν να μου μιλήσει για τις μεθόδους του και τα όριά τους.

Το πρώτο πράγμα που τόνισε ήταν ότι στον όρο «Όλο το Ξένο Χρέος» συμπεριλάμβανε ξένα χρέη σε Ιδιωτικές Τράπεζες. Αλλά, όπως επίσης είπε, λαμβάνei υπόψη ότι σε πολλές χώρες ο Φορολογούμενος κατέχει μεγάλα τμήματα των εν λόγω Ιδιωτικών Τραπεζών και άρα η γραμμή μεταξύ πραγματικού κρατικού χρέους και ιδιωτικού τραπεζικού χρέους είναι ήδη θολή. Δυστυχώς μας ‘ανήκουν’ και τα δύο.

Ο Καθηγητής Evans είπε ότι ο βασικός περιορισμός τους ήταν ότι δεν μπορούσαν να καθορίσουν την διάρκεια ή τα επιτόκια των διαφορετικών ομολόγων σε διαφορετικές χώρες. Κι έτσι ακύρωνε χρέη τα οποία αν και είχαν το ίδιο κεφάλαιο όμως θα είχαν διαφορετική αξία λόγω των διαφορετικών επιτοκίων και διάρκειας. Είναι κατανοητό ότι αυτό τον κάνει να είναι συγκρατημένος με τα αποτελέσματα της έρευνάς του. Παρόλα αυτά, συμφώνησε ότι όταν πρόκειται για τόσο μεγάλα ακαθάριστα ποσά οι διαφορές στα επιτόκια και τις διάρκειες θα μπορούσαν να θεωρηθούν αμελητέες. Στο μεγάλο σχέδιο για την επίτευξη μαζικών μειώσεων χρέους οι διαφορές επιτοκίων και διάρκειας μπορούν να είναι δικαιολογημένες -ένα μικρό αντίτιμο για το γενικότερο κέρδος.

Επομένως υπάρχουν λόγοι για να κριτικάρει κανείς τα ευρήματά του. ΑΛΛΑ η κριτική δεν είναι τόσο ευρεία ώστε να εκτροχιάζεται η δύναμη των διαπιστώσεών του. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι ΛΑΟΙ σε όλα αυτά τα κράτη θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Δε θα αντιμετωπίζαμε τραγικές περικοπές λιτότητας, ούτε θα αναγκαζόμασταν να εκποιήσουμε την Εθνική μας κληρονομιά και πλούτο σε τιμές κοψοχρονιά στις ίδιες ακριβώς τράπεζες που αποτελούν την πηγή της κρίσης χρέους, και είναι αυτές πάλι που θα ωφεληθούν από αυτές τις χαμηλές τιμές.

Και επανερχόμαστε στον λόγο για τον οποίο δεν έχει γίνει καμία συζήτηση για το Χρεωστικό Ιωβηλαίο. Η διατήρηση των χρεών ωφελεί μονάχα τις τράπεζες και τους ομολογιούχους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με τη διασφάλιση ότι δεν πρόκειται ούτε καν συζήτηση να γίνει σχετικά με την αμοιβαία ακύρωση χρεών –και άρα κρατώντας τα κρατικά χρέη στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα, δίνουμε σε αυτούς που ανήκουν στην Δεξιά το τέλειο εργαλείο –που πάντα επιθυμούσαν αλλά ποτέ δεν απέκτησαν, για να επιβάλλουν μια πολιτική ατζέντα ιδιωτικοποιήσεων και καταστροφής του κοινωνικού ιστού της πρόνοιας. Μια ατζέντα, για την οποία δεν πήραν ποτέ ουσιαστική εντολή μέσω της κάλπης.

Αυτός είναι ο λόγος που διατηρούνται τα χρέη και δεν συζητιέται καμία εναλλακτική. Οι πολιτικοί μας ‘προστατεύουν’ τα χρέη και αυτούς που θα επωφεληθούν από την αποπληρωμή τους πάνω και πέρα από την ευημερία των ανθρώπων τους οποίους υποτίθεται ότι υπηρετούν.

Οι τραπεζίτες δεν θέλουν να γίνει καμία συζήτηση αμοιβαίας ακύρωσης χρεών γιατί αυτό θα έφερνε την απαραίτητη απομόχλευση. Οι τραπεζίτες δεν θέλουν την απομόχλευση γιατί η μόχλευση είναι το μυστικό του τρόπου με τον οποίο οι τραπεζίτες βγάζουν κέρδος και χωρίς αυτήν δε θα έμοιαζαν τόσο έξυπνοι. Ο λόγος που η ακύρωση των χρεών θα έφερνε απομόχλευση είναι γιατί μεγάλο μέρος του χρέους που θα ακυρωνόταν βρίσκεται επί του παρόντος στα τραπεζικά βιβλία ως ‘περιουσιακό στοιχείο’ που χρησιμοποιείται για να στηρίζει ακόμη περισσότερα δάνεια και χρέη. Άρα, ξεκινήστε να αλληλο-ακυρώνετε χρέη και η τραπεζική πυραμίδα μόχλευσης θα αρχίσει να καταρρέει. Το γεγονός ότι πρέπει να καταρρεύσει για να καταφέρουμε να ανακάμψουμε χωρίς να υποστούμε τις παρενέργειες από την προσπάθεια αποπληρωμής χρεών που είναι αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ δεν αναφέρεται στον τραπεζικό κόσμο.

Ένας δεύτερος λόγος που οι τραπεζίτες δεν αρέσκονται στην ιδέα της ακύρωσης χρεών είναι ότι γρήγορα θα αποκαλυπτόταν ποιες τράπεζες είναι στην ουσία ‘ζωντανοί νεκροί’ που κρατούνται στη ζωή με μεταγγίσεις αίματος από όλους εμάς. Μέχρι στιγμής όλες κρύβουν η μία τα χρέη της αλληνής.

Σκεφθείτε το – όλες θέλουν τα χρέη που οφείλουν η μία στην άλλη να καταβληθούν στο σύνολό τους- αλλά, δεδομένου ότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το βάρος, έβαλαν τους πολιτικούς μας να μας κάνουν ΕΜΑΣ να πληρώσουμε όλα τα χρέη που οφείλουν η μία στην άλλη αντ’ αυτών.

Δεν νομίζω ότι οι κυβερνήσεις μας έχουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον να μας προστατέψουν. Μπορεί να το λένε, και να κάνουν θόρυβο σχετικά με τα ‘απαραίτητα μέτρα’ αλλά μοιάζουν να έχουν κλειστά μάτια σε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική πέρα από αυτά που τους ψιθυρίζουν στο αυτί οι τραπεζίτες. Ορίστε μερικές ιδέες που δε θα αρέσουν ΚΑΘΟΛΟΥ στους τραπεζίτες.

Για αρχή ας πούμε ότι θα εξετάσουμε το ενδεχόμενο να πληρώσουμε μόνο φανερά χρέη. Αυτό που εννοώ είναι ότι τα χρέη που θα κληθούμε να πληρώσουμε θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα και διαφανή. Θα πρέπει να είναι σε ελέγξιμη μορφή και όχι σε μυστηριώδη δομημένα επενδυτικά προϊόντα (SIV) ή σε παράκτιες εταιρίες φορολογικών παραδείσων. Να εμφανίζονται σε ισολογισμούς, όχι να βρίσκονται εκτός αυτών και ‘εντός των ακτών’ ώστε να μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Αυτά είναι απολύτως λογικά και εκτελέσιμα αιτήματα. Εμείς, ο λαός, απλά θέλουμε να σιγουρευτούμε ότι αυτό που μας ζητείται να πληρώσουμε βρίσκεται σε τόπο και μορφή τέτοια που να μπορούμε να επαληθεύσουμε ότι τα χρέη είναι νόμιμα, πάνω από διοικητικά συμβούλια και δικά μας για να τα πληρώσουμε.

Αν οι ομολογιούχοι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν τότε δεν έχουν τίποτα να φοβούνται. Όποιος κάτοχος ομολόγων αρνηθεί και όποιο χρέος παραμείνει εκτός ακτών και μη-ελέγξιμο θα αρνηθούμε να το πληρώσουμε. Ούτε καν θα το λαμβάναμε υπόψη στον συνυπολογισμό χρέους –απλά θα το μηδενίζαμε. Απλά, δίκαια, καθαρά, με διαφάνεια και νομιμότητα.

Το πρώτο πράγμα που θα καταφέρναμε θα ήταν η αποφυγή της φοροδιαφυγής και της αποφυγής πληρωμής φόρων. Κάθε κράτος θα έπαιρνε κολοσσιαία απροσδόκητα έσοδα από φόρους ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΒΛΗΘΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. Αυτό θα βοηθούσε λίγο στη λιτότητα.

Δεύτερον, έχει υπάρξει τόση απάτη, μεγάλο μερίδιο της οποίας είναι πια σαφές και τεκμηριωμένο, που μόνο ένας κρετίνος θα πλήρωνε ‘χρέη’ καλή τη πίστει. Δείξε μου το χαρτί ή εξαφανίσου.

Είναι γεγονός ότι μεγάλο μέρος του παγκόσμιου αποθέματος πλούτου, και συγκεκριμένα πλούτου που υποστηρίζεται από χρέος, βρίσκεται σε παράκτιους φορολογικούς παράδεισους και στη κρυφή τραπεζική δικαιοδοσία. Γιατί; Γιατί να πρέπει να πληρώσουμε εμείς χρέη σε κάποιους που δεν πληρώνουν τους φόρους τους;


http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/05/how-to-destroy-web-of-debt.html

Ιρλανδία, Ελλάδα και Πορτογαλία θα έπρεπε να κάνουν στάση πληρωμών

An article by GolemXIV, translated by a Thessaloniki member of the Debt Audit Committee:

Η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Πορτογαλία θα έπρεπε να κηρύξουν στάση πληρωμών

Το πρόβλημα με την παραπάνω δήλωση είναι ότι με το που την κάνει κανείς, εμφανίζεται σωρεία υστερικών ‘κοτόπουλων’ αλαλάζουσα ‘’Μην ακούτε τον τρελό! Εάν το κάνετε αυτό θα πέσει ο ουρανός να σας πλακώσει. Όλες οι τράπεζες θα καούν, τα ΑΤΜ θα σταματήσουν να λειτουργούν, θα μας πάρουν τα σπίτια, και οι συντάξεις μας, ΩΙΜΕ! –όλες οι συντάξεις μας θα κατασχεθούν και θα λεηλατηθούν από μια στρατιά εξαγριωμένων και εκδικητικών ομολογιούχων και εμείς ποτέ στον αιώνα τον άπαντα δε θα μπορέσουμε να ξαναδανειστούμε χρήματα από την αγορά ομολόγων μέχρι το τέλος του Σύμπαντος κι ακόμα παραπέρα.’’

Έτσι, πριν καταφθάσουν, θέλω να πω ότι ο ουρανός δε θα πέσει από τον θόλο του. Για την ακρίβεια, υπάρχει ολόκληρη προϊστορία κρατικών στάσεων πληρωμών και αναδιάρθρωσης χρεών και υπάρχουν αναγνωρισμένες και δοκιμασμένες μέθοδοι για να γίνει αυτό. Οι χώρες που έχουν περάσει από τέτοιες διαδικασίες, το Μεξικό, η Αργεντινή, η Ρωσία, η Ινδία, το Εκουαδόρ, για να αναφέρουμε μόνο μερικές, συνεχίζουν να υφίστανται, έχουν δυνατότητα δανεισμού στις αγορές ομολόγων, και γενικότερα ο ουρανός δεν έπεσε στα κεφάλια τους, ούτε στα δικά μας.

Κατά κάποιο τρόπο η φράση ‘στάση πληρωμών’ κατέληξε να έχει για τα κράτη την ίδια σημασία όπως η λέξη αυτοκτονία για τους ανθρώπους: τελειωτική και ανήθικη εξ αιτίας της δυστυχίας που προκαλεί σε αυτούς που μένουν πίσω. Πρέπει να σταματήσουμε να ακούμε και να πιστεύουμε αυτούς που συντάσσονται με αυτή την άποψη. Το κάνουν γιατί τους ωφελεί εμείς να φοβόμαστε την στάση πληρωμών.

Η Ελλάδα μπορεί, και κατά την άποψη μου, θα έπρεπε, και μάλιστα όσο το νωρίτερο, να προβεί σε στάση πληρωμών για τον λόγο ότι εκεί θα καταλήξει έτσι κι αλλιώς. Η αγορά ομολόγων το γνωρίζει αυτό. Έχει σχεδόν ειπωθεί ξεκάθαρα στον νέο-δημιουργηθέντα Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (ΕΜΣ). Ο ΕΜΣ ήταν το προϊόν των Γαλλο-Γερμανικών διαπραγματεύσεων για το πώς θα επαυξηθεί το ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) σε κάτι περισσότερο πιστευτό και μακροπρόθεσμο. Αλλά στον ΕΜΣ υπάρχει η ρητή συμφωνία, για την οποία επέμενε η Γερμανία, ότι για ομόλογα μετά το 2013, οι ομολογιούχοι θα πρέπει να αναλαμβάνουν μερίδιο και στις πιθανές ζημίες των εν λόγω ομολόγων. Το οποίο έχει οδηγήσει στην προσδοκία ότι το 2013 θα σηματοδοτήσει τη στιγμή που θα γίνει αποδεκτό ότι οι Κάτοχοι Ομολόγων γενικότερα θα αρχίσουν να αναλαμβάνουν και ζημίες και ότι αυτό θα μπορεί να έχει και αναδρομική ισχύ. Τίποτα από αυτά δεν εμπεριέχεται στο ΕΜΣ αλλά είναι ευρέως αναμενόμενα. Και αν αυτά τα αναμενόμενα πράγματα ίσχυαν, τότε η Ελλάδα θα ήταν ‘ελεύθερη’, ίσως ακόμη και να ενθαρρυνόταν, να αναδιαρθρώσει τα χρέη της αναγκάζοντας τους κατόχους των ομολόγων να αναλάβουν μέρος των απωλειών που τους αναλογούν.

Έτσι, η στάση πληρωμών βρίσκεται ήδη στο τραπέζι, απλά έχει ένα λεπτό πανί απαλά ριγμένο πάνω της για την ώρα. Επειδή ακριβώς υπάρχει ήδη πάνω στο τραπέζι, κατά κάποιον τρόπο, η αγορά ομολόγων το αξιολογεί και αυτό βοηθάει να ανεβεί το κόστος δανεισμού ΣΗΜΕΡΑ για την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Έτσι, θα ήταν απλά πολύ καλύτερα για τους Έλληνες και τους Ιρλανδούς και ίσως και για τους Πορτογάλους, αλλά και για την ευρύτερη αγορά Ομολόγων αν απλώς όλα παίρναν το δρόμο τους. Βέβαια, αυτό δεν θα ήταν σίγουρα καλό για την Γερμανία και τη Γαλλία και αυτό είναι το θέμα.

Η Γερμανία και η Γαλλία προσπαθούν να αναβάλλουν τη στιγμή που οι τράπεζές τους θα αναγκαστούν να έρθουν αντιμέτωπες με περισσότερες απώλειες. Θα προτιμούσαν να είχαν λίγα ακόμα χρόνια στη διάθεσή τους ώστε να μπορέσουν οι τράπεζές τους να μαζέψουν περισσότερα κεφάλαια, να βγάλουν παραπάνω χρήματα, ή ..κάτι τέλος πάντων. Και βέβαια η αναβολή αυτή τους συμφέρει πολύ. Εν τω μεταξύ, δεν είναι οι δικοί τους λαοί που υποφέρουν. Είναι οι Ιρλανδοί, οι Έλληνες, και οι Πορτογάλοι.

Θα ήταν πολύ, πολύ καλύτερα για τους λαούς της Ιρλανδίας και της Ελλάδας να προβούν σε στάση πληρωμών γιατί έχουν ήδη μπει σε μια τερματική διαδικασία καθοδικής πορείας. Την πορεία αυτή το τελευταίο κράτος που την ακολούθησε ήταν η Ζάμπια. Η Ζάμπια οδηγήθηκε, κυρίως μετά από πιέσεις του ΔΝΤ, με μια οικονομική ξιφολόγχη στην πλάτη, σε έναν δρόμο αυστηρότατων περικοπών λιτότητας που ακρωτηρίαζαν τον λαό, και προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν ένα χρέος που διογκωνόταν με ρυθμούς πολύ πιο γρήγορους από την αποπληρωμή του. Η χώρα εξαναγκάστηκε να βουλιάζει όλο και βαθύτερα στο χρέος, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από το να το ξεφορτωθεί. Το ΔΝΤ ούτε ενδιαφερόταν ούτε επέτρεπε καμία απόκλιση. Στο τέλος οι δικτάτορες του ΔΝΤ προκάλεσαν την κατάρρευση της οικονομικής απόδοσης της Ζάμπια κατά 30% και αντί αυτό να βοηθήσει στην επίλυση του χρέους, οδήγησε στον διπλασιασμό του χρέους ως επιβάρυνση του ΑΕΠ στο 150%.

Το ΔΝΤ δεν έμαθε τίποτα από αυτό. Είναι πνευματικά και ιδεολογικά ετοιμοθάνατο, αλλά δυστυχώς εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρό.

ΑΡΑ… Ιρλανδία, Ελλάδα και ίσως και Πορτογαλία θα έπρεπε να κηρύξουν στάση πληρωμών. Οι ερωτήσεις λοιπόν είναι : Πότε, ποιος αποφασίζει κατά πόσο, και τι γίνεται μετά;

Πρόσφατα ξεκίνησε εκστρατεία στην Ελλάδα, και τώρα και στην Ιρλανδία, για αυτό που αποκαλείται Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) (www.elegr.gr) Η ιδέα είναι απλή και έχει νομικό προηγούμενο. Το έθνος που αποφασίζει να αναδιαρθρώσει το χρέος του δημιουργεί μια Επιτροπή Χρέους. Μια τέτοια επιτροπή αποτελείται συνήθως από ειδικούς σε θέματα χρέους, ομολογιακών συμβάσεων και Swap, εγκληματολογικούς λογιστές, προεξέχοντες δημοσίους υπαλλήλους, μέλη διαφόρων κοινωνικών οργανώσεων (Φιλανθρωπικά Ιδρύματα κτλ) ενδιαφερόμενες ΜΚΟ, και αντιπροσώπους Εργατικών Ενώσεων και σωματείων καθώς και οργανώσεις εργοδοτών. Οι εν λόγω Επιτροπές πρέπει να βασίζονται σε εθνικό επίπεδο με ποικίλες ρίζες στην ευρύτερη κοινωνία. Η ευρεία εκπροσώπηση είναι απαραίτητη για να αποτραπεί το να γίνει αυτή η επιτροπή εργαλείο κάποιας συγκεκριμένης ομάδας.  

Ο σκοπός της Επιτροπής είναι αρχικά να ανακαλύψει ποιος χρωστάει τι σε ποιον. Ποιο χρέος είναι ιδιωτικό, ποιο κρατικό και στην κάθε περίπτωση για ποιο λόγο δημιουργήθηκε. Θα θέλατε να γνωρίζετε τι κομμάτι του χρέους έχει αγοραστεί από την Τράπεζα της Αγγλίας, ή την FED ή την Τράπεζα της Ιρλανδίας; Εγώ θα το’ θελα. Ή για ποια χρέη παρέχουμε εγγυήσεις; Εγώ θα’ θελα, ειδικά αν λάβω υπόψη ότι καλούμαι προσωπικά να το πληρώσω μέσα από τους φόρους μου.

Η επόμενη δουλειά της Επιτροπής είναι να διαπιστώσει αν κάποιο από το χρέος είναι Απεχθές, Παράνομο, ή Μη Βιώσιμο. Το καθένα από αυτά έχει νομική υπόσταση και νομικό προηγούμενο, και είναι αρκετό για να στείλει ένα κρύο ρίγος στις αίθουσες συνεδριάσεων των τραπεζών και των δικηγόρων τους. Γιατί ήδη γνωρίζουμε, από ένα μικρό παλιρροϊκό κύμα υποθέσεων που εκκρεμούν στις ΗΠΑ μόνο, ότι απάτη υπήρξε. Σε μεγάλο βαθμό. Για πολλές υποθέσεις έχουν ήδη γίνει συμβιβασμοί εκτός δικαστηρίου. Καιρός να κλείσουμε την πόρτα στους εξωδικαστικούς συμβιβασμούς και να τραβήξουμε τους κακοποιούς στη δημόσια βήμα. Να επιτεθούμε στους τραπεζίτες; Αυτοί που εμπλέκονται σε απάτη είναι εγκληματίες. Θα επιτεθούμε στους εγκληματίες; - Να’στε σίγουροι.

Απεχθές χρέος είναι το χρέος που ελήφθη από προηγούμενη κυβέρνηση που κατά κανένα τρόπο δεν ήταν υπέρ των συμφερόντων των πολιτών ή του έθνους και το οποίο ο λαός, κάτω από νέα κυβέρνηση δε θα πρέπει να κληθεί να πληρώσει. Οι ΗΠΑ σκέφτονταν να χρησιμοποιήσουν την ιδέα του απεχθούς χρέους για την εκκαθάριση των χρεών του Σαντάμ στο Ιράκ. Στο τέλος, όταν κατάλαβαν ότι αυτό θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για ‘λαούς’ που ήταν ακόμα στη λίστα των φίλων τους, αναθεώρησαν.

Παράνομα θεωρούνται τα χρέη τα οποία όταν λήφθηκαν ήταν καταφανέστατα σε αντίθεση με την ευημερία και το συμφέρον του λαού. Για παράδειγμα, η διάσωση της Anglo Irish Bank, όπου ο Ιρλανδικός λαός δεν είχε ούτε καταθέσεις ούτε συμφέρον, θα θεωρούνταν πιθανότατα παράνομη.

Παράνομα είναι τα χρέη όπου ενυπάρχει απάτη σχετικά με την πώληση και την αγορά του χρέους. Αυτό θα μπορούσε να είναι δόλιες, αθέμιτες πωλήσεις, μη καθιστώντας σαφείς τους κινδύνους ή τις υποχρεώσεις κλπ. Πολλές τέτοιες υποθέσεις εκκρεμούν εναντίον μεγάλων τραπεζών επί του παρόντος τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ.

Και το πιο αμφιλεγόμενο, το Μη Βιώσιμο χρέος, είναι το χρέος που το αναλάβανε νόμιμα, από νόμιμη κυβέρνηση, αλλά η αποπληρωμή του θα προκαλούσε μεγάλες βλάβες στις ζωές των πολιτών του έθνους που ποτέ δεν αναμίχθηκαν στην ανάληψη του χρέους. Ένα τέτοιο παράδειγμα θα αποτελούσε η διάσωση τραπεζών με δημόσιο χρήμα οι οποίες είχαν δημιουργήσει επισφαλή δάνεια με κάποιους ανθρώπους αλλά όχι με όλους. Τέτοια χρέη ακρωτηριάζουν τις ζωές των ανθρώπων που δεν είχαν καμία ανάμειξη με τη φούσκα των δανείων και των ακινήτων, αλλά των οποίων οι φόροι και οι οικονομίες λεηλατούνται για να διασώσουν αυτούς που είχαν και τις τράπεζες που τους ενθάρρυναν.

Μπορεί μια τέτοια Επιτροπή όντως να λειτουργήσει στην πράξη; Έγινε ήδη μια φορά στο Εκουαδόρ. Ο λαός του Ισημερινού, είχε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Ο νικητής κέρδισε πάνω στην πλατφόρμα αναδιάρθρωσης του χρέους. Σύστησε την Επιτροπή. Η Επιτροπή διαπίστωσε ότι μεγάλο ποσοστό του χρέους ήταν Παράνομο και Ανήθικο και η κυβέρνηση δήλωσε κατηγορηματικά ότι ΔΕΝ πρόκειται να το πληρώσει. Η τιμή των ομολόγων της κατέρρευσε. Όταν το χρέος έφτασε να συναλλάσσεται με τιμή λίγων σεντς του δολαρίου, η κυβέρνηση το αγόρασε όλο πίσω. Που σημαίνει ότι πλήρωσε όσους είχαν στα χέρια τους το χρέος μόνο μερικά σεντς για κάθε δολάριο.

Και τι έγινε μετά; Σίγουρα ο ουρανός έπεσε και τους πλάκωσε, και το Εκουαδόρ δεν είχε ποτέ ξανά τη δυνατότητα να δανειστεί ξανά! Λοιπόν, στην πραγματικότητα δεν έγινε τίποτα τέτοιο. Βλέπετε, δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία ότι τα έθνη εγκλωβίζονται ή αποκλείονται από την αγορά ομολόγων μετά την κήρυξη στάσης πληρωμών. Υπάρχει μια σύντομη περίοδος ύφεσης και μετά μια αρκετά γρήγορη επαναφορά σε επιτόκια που είναι σύμφωνα με τις ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ προοπτικές της χώρας. Σίγουρα, η χώρα αθέτησε τις υποσχέσεις πληρωμών και μερικοί παίχτες στην αγορά ομολόγων έχασαν χρήματα. Αλλά όχι όλοι. Και αυτοί που δεν είχαν ζημίες είναι πιθανό απλά να είπαν ‘χαίρομαι που συνέβη σ’ αυτούς και όχι σε μένα αλλά τώρα ας μιλήσουμε για δουλειές, εντάξει;’ Είναι γεγονός ότι όταν μια χώρα απαλλάσσεται από τα υπερβολικά χρέη, και κατά συνέπεια είναι σε πολύ καλύτερη θέση να τα πάει καλύτερα στο μέλλον, αποτελεί μια πολύ καλύτερη προοπτική για δανεισμό. Η αγορά δεν είναι μονολιθική και δεν έχει πίστη σε τίποτα. Σκεφτείτε την Αγορά Ομολόγων σα μια γυάλα γεμάτη με εξαιρετικά άπληστα χρυσόψαρα. Έχουν πολύ ‘μικρή’ μνήμη και πολύ ‘μεγάλη’ απληστία. Κολυμπούν πάνω κάτω κοιτώντας μονάχα μπροστά και ξεχνώντας τι έγινε μόλις πέντε λεπτά πριν. Goldfish Sachs.

Το Εκουαδόρ δεν πλήρωσε το χρέος του και μέσα σε λίγα μόλις χρόνια ήταν πάλι στην αγορά πουλώντας χρέος. Το επιτόκιο δεν ήταν απαγορευτικό αλλά σε συμφωνία με τις πραγματικές οικονομικές προοπτικές της χώρας, που ήταν βελτιωμένες λόγω του ότι είχε απαλλαγεί από μεγάλο ποσοστό του παλιού χρέους. Ελλάδα και Ιρλανδία καλά θα έκαναν να το λάβουν υπόψη τους αυτό.

Φυσικά θα υπάρξει μαζική αντίσταση από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ, την Γερμανία εκ μέρους των τραπεζών της και την Γαλλία εκ μέρους των δικών της. Αλλά ξέρετε κάτι; Μια κυβέρνηση υποτίθεται ότι πρέπει να βάζει τα συμφέροντα του λαού της ΠΙΟ ΠΑΝΩ από εκείνα των τραπεζών, των τραπεζιτών και των κατόχων των Ομολόγων.

Τι γίνεται με τις συντάξεις; Οι συντάξεις θα τα πάνε χειρότερα αν οι Οικονομίες μας μείνουν στάσιμες για μια δεκαετία προσπαθώντας να εξοφλήσουν χρέη που δεν μπορούν να πληρώσουν, από ότι αν χρειαστεί να δεχτούν μια μεγάλη απώλεια τώρα, και να βρεθούν ΜΕΤΑ σε μια πολύ καλύτερη οικονομικά θέση για να πάνε μπροστά. Έτσι θα σκεφτεί και η αγορά ομολόγων. Όπως προαναφέρθηκε, οι ίδιοι οι παίχτες στη αγορά ομολόγων θα κοιτάξουν μπροστά και όχι πίσω και θα διαπιστώσουν απλώς ότι το έθνος που είχε αθετήσει τις πληρωμές τώρα βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα ώστε να δημιουργήσει κέρδος για όλους. Είναι η ανάπτυξη που θα συντηρήσει τις συντάξεις, ΟΧΙ η αποπληρωμή των παλιών χρεών. Δεν μπορείς και δεν γίνεται να έχεις ανάπτυξη αν η οικονομία σου είναι επιβαρυμένη με την πληρωμή υπέρογκων χρεών. Αυτή είναι η θέση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα και ρίξτε μια ματιά στο πως κάθε έθνος μειώνει τις εκτιμήσεις του για ανάπτυξη. Η Πορτογαλία μόλις αναθεώρησε την ήδη αρνητική εκτίμησή της σε ακόμη πιο αρνητική. Κάπου εκεί μέσα υπάρχει ένας υπαινιγμός.

Και τέλος, η επίμαχη έννοια του να δηλώνεις ένα νομιμότατο χρέος ως ‘Μη Βιώσιμο’. Σίγουρα, αυτή είναι μια φιλανθρωπική, ημι-σοσιαλιστική ιδέα εμπνευσμένη από κάποια μεγάλα κεφάλια της οικονομίας! Στην πραγματικότητα, αυτό που λέει είναι ότι όπως υπάρχουν νόμοι ενάντια της τοκογλυφίας για τους πολίτες το ίδιο θα πρέπει να ισχύει και για τα κράτη. Ένα έθνος, είναι πιθανό, λόγω απληστίας, βλακείας, ή κακών συμβουλών από τραπεζίτες σχετικά με το πώς οι τιμές ‘’δε πρόκειται ποτέ να πέσουν’’ ή πως ‘’είναι αλλιώς αυτή τη φορά’’ να χρεωθεί και να μην μπορεί να πληρώσει τις οφειλές του. Οι εταιρείες στις οποίες συμβαίνει αυτό κηρύσσουν πτώχευση όλη την ώρα. Και κανείς δεν εκπλήσσεται ούτε το θεωρούμε σαν κάτι το τρομερό.

Τα έθνη δεν βουλιάζουν σε μη – υποστηρίξιμα χρέη από μόνα τους. Θα πρέπει να τα βοηθούν οι τράπεζες και οι κάτοχοι των ομολόγων. Σύμφωνα με την βασική θεωρία και νομική πρακτική που αφορά τις δανειοδοτήσεις, είναι καθήκον του δανειστή να επιβλέπει τον δανειζόμενο και να διασφαλίζει ότι δεν αναλαμβάνει πολύ μεγάλο χρέος. Οι δανειστές της Ευρώπης ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για αυτό. Ο αγοραστής θα πρέπει να προσέχει - Caveat emptor. Μη νομίζει κανείς ότι μπορείς να δανείζεις και να ξαναδανείζεις και μετά να λες στον δανειστή σου ότι φταίει γιατί ανέλαβε υπερβολικό χρέος. Ναι, το έκανε. Αλλά, είναι επίσης αλήθεια ότι τον βοήθησε κι ο δανειστής. Το λάθος είναι και των δύο. Άρα τις συνέπειες θα πρέπει να τις υποστούν από κοινού.

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα σχετικά με αυτό το θέμα και να έρθετε σε επαφή με αυτούς που ασχολούνται με τις Επιτροπές Χρέους στην Ελλάδα και την Ιρλανδία εδώ


http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/03/ireland-greece-and-portugal-should.html




Whistleblower.IRL@gmail.com