'Αλήθεια, Απειλές και το ΔΝΤ' - Golem XIV, 27 Ιουνίου 2011

Αν και κάποιοι από εμάς μπορεί να μη θέλουν να το παραδεχτούν, η μοίρα της Ελλάδας μπορεί να εμπεριέχει κάποιες ενδείξεις σχετικά με το τι μας περιμένει εμάς εδώ στην Ιρλανδία. Το άρθρο του Golem XIV στο blog του σήμερα το πρωί δεν είναι πολύ ενθαρρυντικό κομμάτι για ανάγνωση.

Whistleblower.IRL@gmail.com

---------------------------------------------------------------------------------

"Τρεις άνδρες μίλησαν μέσα στην περασμένη εβδομάδα και με τα λεγόμενά τους δίνουν μια εικόνα της κρίσης που αντιμετωπίζουμε: ο Τζον Λίπσκι, που εκτελεί χρέη επικεφαλής του ΔΝΤ, ο έλληνας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, και ο Μέρβιν Κινγκ Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας.

Σύμφωνα με τον Έλληνα αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, Θεόδωρο Πάγκαλο, η Ελλάδα ‘ίσως αντιμετωπίσει προβλήματα’ στο να περάσει κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις που το ΔΝΤ και η ΕΕ θεωρούν αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις για οποιαδήποτε επόμενη δόση σωτηρίας. Σύμφωνα με το σημερινό φύλλο της Guardian ο κ. Πάγκαλος πιστεύει ότι το Κοινοβούλιο μπορεί να απορρίψει κάποια μέτρα-κλειδιά για τα οποία επιμένουν το ΔΝΤ και η ΕΕ.
Και η επιμονή τους δεν αλλοιώνεται. Σε μια έκτακτη συνάντηση των Ευρωπαίων Υπουργών Οικονομικών στο Λουξεμβούργο πριν μια εβδομάδα, ο αναπληρωτής διευθυντής του ΔΝΤ, κ. Τζον Λίπσκι, κατέστησε σαφή τη θέση του ΔΝΤ,

"...η Ευρώπη αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα "σταυροδρόμι. Πρέπει να ενισχυθεί η οικονομική διακυβέρνηση στην Ευρωζώνη και ίσως χρειαστεί να υπάρχει μεγαλύτερη διείσδυση στις εθνικές δομές."

Το ΔΝΤ, εδώ και κάποιο διάστημα, είναι υπέρ της ανακούφισης των πολιτών των κρατών από τα βάρη των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων που τους επιτρέπουν να καθορίζουν μόνοι τους την οικονομική τους πορεία και υπέρ της συγκέντρωσης των οικονομικών αποφάσεων σε μια Οικονομική και Χρηματοδοτική Αρχή Παν-Ευρωπαϊκού Επιπέδου.

Σε ολόκληρη την ομιλία του ο κύριος Λίπσκι δεν ανέφερε ούτε μια φορά τις λέξεις «Λαός» ή πολίτες, ούτε τη δημοκρατία. (Εδώ το πλήρες κείμενο) Ούτε μια φορά. Αυτά που είπε ήταν,

"...Στην Ελλάδα, υπάρχει επί του παρόντος μια επιτροπή που εργάζεται πολύ στενά με τις αρχές ώστε να προσδιοριστούν οι απαραίτητες πολιτικές που χρειάζονται για την στήριξη του προσαρμοστικού προγράμματος για να πάμε μπροστά."

Βοηθάει "τις αρχές " με το "προσαρμοστικό τους πρόγραμμα...." Νομίζω ότι αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Λίπσκι ήταν ο άνθρωπος που έστειλε το ΔΝΤ στην Χιλή το 1978 αφού ο Αλιέντε είχε ανατραπεί βίαια και τον έλεγχο πήρε ο Πινοσέτ. Στον απόηχο εκείνου του πραξικοπήματος 2700 πολιτικοί αντίπαλοι του Πινοσέτ δολοφονήθηκαν και περίπου 27000 φυλακίστηκαν ενώ πολλοί από αυτούς βασανίστηκαν.

Ο κ. Λίπσκι δεν επέστρεψε στην πατρίδα του ως διαμαρτυρία για τις πράξεις του καθεστώτος του Πινοσέτ. Αντιθέτως έμεινε «βοηθώντας τις αρχές» με το «προσαρμοστικό τους πρόγραμμα».  Έκανε αυτή τη δουλεία για δύο χρόνια πριν γυρίσει στην Νέα Υόρκη. Ο κ. Λίπσκι όταν δεν είναι στο ΔΝΤ, είναι άνθρωπος της JP Morgan. Ήταν ο επικεφαλής οικονομολόγος τους και μετά ο επικεφαλής της Τράπεζας Επενδύσεών τους. Ο κ. Λίπσκι πιστεύει ότι,

"...τα παγκόσμια προβλήματα απαιτούν παγκόσμιες λύσεις. Στον όλο και πιο διασυνδεδεμένο κόσμο μας, χρειαζόμαστε πολιτικές που είναι σωστές για τα εθνικά συμφέροντα και σωστές για το παγκόσμιο συμφέρον."

Ποιανού τα συμφέροντα πιστεύετε ότι έχει στο μυαλό του όταν μιλάει για «εθνικά» συμφέροντα; Των λαών, τους οποίους ποτέ δεν αναφέρει ή της χρηματοοικονομικής τάξης και των τραπεζών της; Τι πιστεύετε ότι ο κ. Λίπσκι βλέπει ως «σωστό» για το «παγκόσμιο συμφέρον»; Τι αποτελεί παγκόσμιο συμφέρον; Είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται για το δικό μου ή το δικό σας συμφέρον πάντως. Αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να ταιριάζει με τα συμφέροντα των τραπεζών για τις οποίες έχει εργαστεί και την τάξη που τις κατέχει και κερδίζει από αυτές τις τράπεζες.

Ο κ. Λίπσκι πιστεύει ότι η Ευρώπη, η δική του Ευρώπη των τραπεζών και των χρηματοοικονομικών συμφερόντων, βρίσκεται σε κάποιο σταυροδρόμι. Ο ένας δρόμος οδηγεί σε μια ουτοπική ελεύθερη αγορά όπου δε γίνεται λόγος για «πολίτες» ή «λαούς» ή «δημοκρατίες», αλλά αντιθέτως το ενδιαφέρον εστιάζεται σε αυτό που είναι «σωστό» για το «παγκόσμιο οικονομικό συμφέρον». Και βέβαια μόνο αυτοί που ζούνε μέσα σε αυτόν τον παγκόσμιο κόσμο των παγκόσμιων τραπεζών, της παγκόσμιας χρηματοδότησης και των παγκόσμιων συμφωνιών μπορούν ενδεχομένως να γνωρίζουν τι είναι καλύτερο. Και συνεπώς πρέπει να τους αφήσουμε στην ησυχία τους, χωρίς αμφισβήτηση από τον αδαή όχλο, να αποφασίζουν αυτό που είναι καλύτερο για την παγκόσμια οικονομία και το 10 τοις εκατό της Ευρώπης και της Αμερικής στους οποίους ανήκει πάνω από το 80% του συνόλου της.
Και τι βρίσκεται στο άλλο μονοπάτι; Εγώ θα το αποκαλούσα δημοκρατία, κράτος δικαίου με πολιτικές που αποσκοπούν στο χτίσιμο μιας πιο καλής και δίκαιης οικονομίας που θα (εξ)υπηρετεί τους λαούς αντί να αναγκάζει εκείνους να την υπηρετούν. Αλλά η χρηματοοικονομική τάξη και οι πολιτικοί μας με αμφισβητούμενη διανόηση δε θα μας αφήσουν να πιστεύουμε σε τέτοια πράγματα. Βλέπουν αυτή την δημοκρατική οδό, την οδό του να κάνουμε τις τράπεζες να πληρώσουν για τα δικά τους χρέη, του να κάνουμε τους ομολογιούχους να αναλάβουν τις δικές τους απώλειες, εντελώς διαφορετικά. Θέλουν να μας κάνουν να το φοβόμαστε αυτό το μονοπάτι.
Η πιο πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ σχετικά με την Ευρωπαϊκή κρίση που δημοσιεύτηκε την περασμένη εβδομάδα, συμπέρανε ότι,

"Θα καταστεί απαραίτητο να φέρουμε αυτή την μη παραγωγική συζήτηση σχετικά με την αναδιάρθρωση του χρέους σε ένα γρήγορο τέλος."

Γιατί είναι απαραίτητο; «Μη παραγωγική» για ποιόν; Περίεργο δεν είναι που είναι τόσο «απαραίτητο» αυτή η συζήτηση, η δική μου συζήτηση και η δική σας, η Δημοκρατική συζήτηση, να λήξει και μάλιστα γρήγορα;
Και τέτοιου είδους συναισθήματα δεν περιορίζονται στο ΔΝΤ. Η ίδια η δική μας πολιτική τάξη προδίδει εμάς και την δημοκρατία μας επίσης. Ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης, κ. Πάγκαλος, σε συνέντευξή του στην ισπανική εφημερίδα El Mundo, είπε ότι εάν τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ δεν γίνουν αποδεκτά και δεν εφαρμοστούν ΤΩΡΑ,

“την επόμενη μέρα οι τράπεζες θα περικυκλωθούν από τρομοκρατημένους ανθρώπους που θα προσπαθήσουν να αποσύρουν τα χρήματά τους, ενώ ο στρατός θα βγάλει τα τανκς στο δρόμο …Θα υπήρχαν εξεγέρσεις παντού, τα καταστήματα θα άδειαζαν, κάποιοι θα πηδούσαν από τα παράθυρα …Και όλο αυτό θα ήταν καταστροφικό για την Ευροζώνη στο σύνολό της."

Αυτή είναι μια επανάληψη των απειλών του Χανκ Πώλσον όταν εκφόβιζε το Κογκρέσο των ΗΠΑ για να περάσει το TARP των 700 δις δολαρίων για την διάσωση των Αμερικανικών τραπεζών το 2008. Οι ίδιες απειλές. Τανκς και αναρχία, αλλά με το επιπρόσθετο ρίγος της μαζικής αυτοκτονίας. Με τι είδους σκοτεινές, μακάβριες φαντασιώσεις ταΐζεται αυτός ο άνθρωπος, και από ποιόν;

Είναι θλιβερό το γεγονός ότι ο Πάγκαλος κάνει τέτοιου είδους ανοιχτές απειλές. Είναι γόνος μιας από τις ισχυρές πολιτικές οικογένειες της Ελλάδας. Το ίδιο και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Η Ελλάδα ανήκει σε και διοικείται από έναν μικρό αριθμό οικογενειών.

Ο παππούς του Πάγκαλου ήταν στρατιωτικός δικτάτορας της Ελλάδας το 1926. Στα νιάτα του ο Πάγκαλος επαναστάτησε ενάντια στην οικογένειά του μεταπηδώντας στη Αριστερά. Τον ακούω τώρα, γερασμένο πια, και τον βλέπω ως έμβλημα της αποτυχίας της παλιάς πολιτικής τάξης και της τάξης της Μεταπολεμικής Ευρώπης. Αριστερά και Δεξιά έχουν αιχμαλωτιστεί από την Ιδεολογία της Ελεύθερης Αγοράς και φοβούνται οτιδήποτε την αμφισβητεί ή την απειλεί.

Το μήνυμά του είναι απλό, «Κάντε αυτό που θέλουν οι τραπεζίτες και η χρηματοοικονομική τάξη ή αλλιώς θα κατεβούν τα τανκς στους δρόμους.»

Και μετά είναι και ο Μέρβιν Κινγκ, Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας. Αυτή την εβδομάδα είπε κάτι πολύ πιο σημαντικό από ότι ειπώθηκε από οποιονδήποτε άλλο. Όπως αναφέρεται στους FT,

«Καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της κρίσης και από την αρχή της … ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων ήθελε να πιστεύει ότι αυτή ήταν μια κρίση ρευστότητας» είπε ο Σερ Μέρβιν. «Δεν ήταν, δεν είναι. Και μέχρι να το παραδεχτούμε αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να βρούμε μια απάντηση σε αυτήν. Ήταν μια κρίση βασισμένη στην φερεγγυότητα  ... αρχικά αυτή των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων και τώρα των αρχόντων.”

 Συνέχισε,

«Η παροχή ρευστότητας μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για να κερδίσουμε χρόνο», είπε ο Σερ Μέρβιν. «Απλά η πεποίθηση ότι ‘ε, μπορούμε να δανείσουμε λίγο ακόμα’, δε πρόκειται ποτέ να αποτελέσει την απάντηση σε ένα πρόβλημα το οποίο είναι ουσιαστικά πρόβλημα φερεγγυότητας.»

Με λίγα λόγια – τα σχέδια σωτηρίας ΔΕ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ. Και ακόμα περισσότερο, ποτέ δεν επρόκειτο να λειτουργήσουν. Το μόνο που ήταν σχεδιασμένα να κάνουν ήταν να εξαγοράσουν λίγο παραπάνω χρόνο. Αλλά όχι για εμάς. Όχι για εμένα και για εσάς.
Από τη μία, θα θελα να φιλήσω τον κ. Κινγκ γιατί σηκώθηκε και είπε την αλήθεια. Από την άλλη, θα θελα να τον ρωτήσω γιατί περίμενε τόσο καιρό; Γιατί τόσο καιρό κ. Κινγκ; Τι σας κρατούσε;
θα κάνω επίσης και μια μικρή πρόβλεψη. Αν ο κ. Κινγκ συνεχίσει να τα λέει αυτά, η παγκόσμια χρηματοοικονομική τάξη θα ξεκινήσει εκστρατεία σπίλωσης εναντίον του. Θα αρχίσουν να εμφανίζονται φήμες σχετικά με την υγεία του και την κρίση του. Θα αρχίσουν κάποιοι να υπονοούν ότι έχει αρχίσει να τα χάνει λιγάκι και ότι πάσχει από γεροντική άνοια.
Τώρα ας τοποθετήσουμε αυτά τα τρία πράγματα μαζί. Αυτό που μας έχει πει ο κ. Κινγκ είναι ότι η χρηματοοικονομική τάξη γνώριζε και γνωρίζει, ότι τα σχέδια σωτηρίας δεν έχουν να κάνουν με την αποκατάσταση. Έχουν να κάνουν με την διάσωση ενός συστήματος που έχει καταστήσει το 1% του Δυτικού Κόσμου αφάνταστα πλούσιο και ισχυρό. Πέρα από κάθε μέτρο και ίσως πέρα από κάθε λογικό περιορισμό.

Αυτό που λέει ο κ. Λίπσκι, μας δείχνει ότι η Παγκόσμια Χρηματοοικονομική Τάξη δεν νοιάζεται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να προστατέψουν το σύστημα που τους κάνει αυτό που είναι και τους δίνει αυτά που έχουν. Ο κ. Λίπσκι δεν βλέπει καν ανθρώπους σαν εσάς κι εμένα. Δεν αποτελούμε μέρος της ανησυχίας του.
Και εκείνοι τους οποίους εκλέξαμε, ο κ. Πάγκαλος και οι όμοιοί του είναι τελειωμένοι, εξαθλιωμένοι, φοβισμένοι και ηθικά αλλοιωμένοι.

Πρέπει να κοιτάξουμε αναμεταξύ μας τώρα για λύσεις, ή να πάρουμε την κάτω βόλτα για να καταστρέψουμε τον καθένα μας ξεχωριστά."

http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/06/truth-threats-and-imf.html

                             http://en.mercopress.com/data/cache/noticias/30163/0x0/john-lipsky.jpg

Μεσημεριανή Ενημέρωση Τρίτης από την Ιταλία - 12 Ιουλίου 2011

Η διαπραγμάτευση των μετοχών της UniCredit σταμάτησε στο χρηματιστήριο του Μιλάνου καθώς οι ιταλικές τράπεζες επεκτείνουν τις ζημιές τους.

12 Ιουλίου , 2011, 3:56 πμ

Dan Liefgreen

Η διαπραγμάτευση των μετοχών της UniCredit σταμάτησε προσωρινά μετά την πτώση τους κατά 7% στο χρηματιστήριο του Μιλάνου, καθώς οι ιταλικές τράπεζες επέκτειναν τις ζημιές τους Το ιταλικό χρηματιστήριο γενικά παύει τη διαπραγμάτευση μιας μετοχής όταν οι διακυμάνσεις υπερβαίνουν το 5% από την τιμή ανοίγματος. Η με έδρα το Μιλάνο μεγαλύτερη τράπεζα της Ιταλίας UniCredit διαπραγματεύεται στο χαμηλότερο σημείο της από τις 9 Μαρτίου 2009. Η Intesa Sanpaolo SpA, ο Νο 2 δανειστής της χώρας έχασε 7,3% και η μετοχή της διαπραγματευόταν στα 1,44 ευρώ, με πτώση 5,6%, στις 9:27 πμ.


http://www.businessweek.com/news/2011-07-12/unicredit-shares-halted-in-milan-as-italian-banks-extend-losses.html

Η μεγάλη πτώση των ιταλικών αγορών φέρνει την κρίση χρέους στο μεγαλύτερο οφειλέτη της Ε.Ε.

12 Ιουλίου, 2011

Andrew Davis

12 Ιουλίου (Bloomberg)

Η κατάρρευση των ιταλικών αγορών υπεραντιστάθμισε τις προσπάθειες των διαμορφωτών της πολιτικής να σταθεροποιήσουν τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, καθώς η κρίση χρέους της ευρωζώνης άγγιξε τον μεγαλύτερο οφειλέτη της Ευρώπης.

Τα ιταλικά ομόλογα έπεσαν για έβδομη μέρα και το κόστος δανεισμού της χώρας σκαρφάλωσε περισσότερο από το μισό σε δημοπρασία εντόκων γραμματίων 6,75 δις ευρώ (9,4 δις δολ.) σήμερα. Οι μετοχές ισοστάθμισαν τις απώλειες αφού έπεσαν σε χαμηλό δύο ετών. Οι προειδοποιήσεις των οίκων αξιολόγησης Moody’s Investors Service και Standard & Poor’s σχετικά με τη δυνατότητα της Ιταλίας να διαχειριστεί το χρέος της, που συνέπεσαν με τις εσωτερικές συγκρούσεις της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι για το σχέδιο δημοσιονομικών περικοπών, πυροδότησε το ξεπούλημα.

«Όταν η Ιταλία, που αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία και από τα ιδρυτικά μέλη της Ε.Ε., εισέρχεται σε μια πολύ σοβαρή πίεση των αγορών, είναι σημάδι ότι η κρατούσα χρηματοπιστωτική και τραπεζική κρίση έχει φθάσει σε ένα κεντρικό συστημικό στάδιο» έγραψε ο Vladimir Pillonca οικονομολόγος της Societe Generale SA στο Λονδίνο σε ενημερωτικό του σημείωμα στους επενδυτές σήμερα.

Οι εξελίξεις στην Ιταλία υποβάθμισαν την αδυναμία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει την κρίση που ξεκίνησε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2009 και οδήγησε σε προγράμματα διάσωσης στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Οι υπουργοί οικονομικών δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν στο πώς θα κατανείμουν το κόστος ενός δεύτερου πακέτου διάσωσης για την Ελλάδα, που θα χρηματοδοτηθεί κυρίως από τις συμμάχους χώρες της Ε.Ε., περιλαμβανομένης της Ιταλίας.

…. Η απόδοση των δεκαετών ιταλικών ομολόγων ανήλθε κατά 7 μονάδες βάσης στο 5,76% αφού είχε φθάσει στο 5,96% νωρίτερα, το υψηλότερο σημείο από το 1997. Το περιθώριο απόδοσης σε ευρώ που οι επενδυτές ζητούν έναντι των γερμανικών ομολόγων έφθασε το επίπεδο των 348 μονάδων βάσης σε ευρώ, πριν συρρικνωθεί στις 311 μονάδες βάσης.

…. Η διαπραγμάτευση των μετοχών της UniCredit SpA της μεγαλύτερης ιταλικής τράπεζας έπρεπε να ανασταλεί στο κατώτατο όριο διακύμανσης, αφού βυθίστηκε περισσότερο από 7%, ωθώντας τον δείκτη – ορόσημο FTSE MIB κάτω κατά 4,8%. Η UniCredit, ένας από τους μεγαλύτερους κατόχους ιταλικών ομολόγων, ισοφάρισε τις ζημιές και ανήλθε κατά 4,5% ΣΤΑ 1.206 ΕΥΡΏ στις 11:40 στο Μιλάνο. Ακόμη και με την ανάκαμψη αυτή, η έπεσε κατά 22% το μήνα αυτό, χάνοντας περί τα 9 δις ευρώ σε αγοραία αξία.

…. Οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων πλησιάζουν την «καταστροφή», σύμφωνα με τον επικεφαλής του τμήματος σταθερού εισοδήματος της χρηματιστιστικής εταιρίας Evolution Securities Ltd Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία όλες έλαβαν διεθνή βοήθεια αφού οι αποδόσεις των δεκαετών τίτλων ανήλθαν άνω του 7%.

Η Ιταλία έχει ομόλογα αξίας υψηλότερης από 500 δις ευρώ, τα οποία λήγουν τα επόμενα τρία έτη. Είναι περίπου διπλάσια από τα 256 δις ευρώ που δόθηκαν στα πλαίσια των τριετών χρηματοδοτικών προγραμμάτων στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.

Με μέγεθος 120% του Α.Ε.Π., το χρέος της Ιταλίας είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μετά από αυτό της Ελλάδας στην Ε.Ε. Το 1,8 τρις ευρώ του δανεισμού της σε ονομαστικό μέγεθος είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα του χρέους της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας.

http://www.businessweek.com/news/2011-07-12/italy-plunge-brings-debt-crisis-to-eu-s-biggest-borrower.html

Ο Άξονας της Καταστροφής – Ενημέρωση Δευτέρας από Golem XIV, 11 Ιουλίου 2011

Η Ιταλία λοιπόν κάνει την δουλεία της Ευρώπης και του Ευρώ όπως ακριβώς υποπτευόμουνα ότι θα γίνει.

Η άλλη μεγάλη τράπεζα της Ιταλίας, η Intesa Sanpaolo μόλις η τιμή της μετοχής της έπεσε κατά 6% διέκοψε τις συναλλαγές. Όλα τα Ευρωπαϊκά χρηματιστήρια είναι πεσμένα και μάλιστα κατά πολύ. Τα χρηματιστήρια της Γαλλίας και της Γερμανίας είναι κάτω κατά 2% και πλέον, ενώ αυτά της Ισπανίας και της Ιταλίας έχουν πέσει κατά 3% και 3.24 % αντίστοιχα όπως φαίνεται στις 14.16 GMT.

Και το Ευρώ βυθίζεται έναντι του Ελβετικού Φράγκου πάλι.  Τώρα πλήττεται η επιχειρηματική δραστηριότητα της UniCredit στην Ανατολική Ευρώπη. Αναρωτιέμαι σε ποιο βαθμό είναι καθαρή κερδοσκοπία με τα CDS και ανοικτές πωλήσεις (short selling) και σε ποιο βαθμό φυγή κεφαλαίων. Είναι σίγουρο ότι πρόκειται και για τα δύο αλλά αναρωτιέμαι ποια είναι η κυρίαρχη τάση;

Ένα πράγμα είναι σίγουρο – Ελλάδα και Ιταλία θα κάνουν ένα υπέροχο ζευγάρι.

Θυμηθείτε ότι το άλλο κράτος (εννοώ εκτός της Ιταλίας) του οποίου οι τράπεζες έχουν εκτεθεί/ δραστηριοποιηθεί στον τραπεζικό τομέα στην Ουγγαρία και τη γύρω περιοχή είναι …σωστά το μαντέψατε, η Ελλάδα. Έτσι, καθώς τα νομίσματα στην Ουγγαρία, Ρουμανία και Βουλγαρία πέφτουν ανεξέλεγκτα σε σχέση με το Ελβετικό Ευρώ, οι Ιταλικές και οι Ελληνικές τράπεζες θα νιώσουν τις επιπτώσεις των στάσεων πληρωμών. Τα δύο τρίτα του ανεξόφλητου χρέους στην Ουγγαρία, τη Ρουμανία, και την Βουλγαρία είναι σε Ελβετικά φράγκα.

http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/07/axis-of-disaster-monday-update.html

«Ελεγχόμενη χρεοκοπία» - Λεξικό Ψεμάτων

Τι σημαίνει αυτή η φράση «ελεγχόμενη χρεοκοπία», η οποία είναι σε όλα τα δελτία ειδήσεων ​​σήμερα; Ακούγεται τόσο λογικό. Νομίζω ότι είναι άλλη μια καταχώρηση στο λεξικό ψεμάτων.

Όταν οι τράπεζες και οι ειδήμονες λένε ελεγχόμενη, εννοούν ελεγχόμενη από τις τράπεζες. Όχι για την Ελλάδα ή τους Έλληνες ή τους Πορτογάλους ή τους Ιρλανδούς.

Η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει. Όλοι το παραδέχονται τελικά αυτό αφού το αρνούνταν κατηγορηματικά τόσο καιρό. Η γυμνή αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία δεν αναπτύσσεται αρκετά γρήγορα ώστε να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα ακόμα και να συμβαδίσει με τα χρέη της και τους τόκους τους. Τα χρέη τους συσσωρεύονται γρηγορότερα από ό, τι η οικονομία τους αναπτύσσεται. Στην πραγματικότητα, η ελληνική οικονομία σχεδόν έχει σταματήσει να αναπτύσσεται - λιγότερο από 1% στην καλύτερη περίπτωση.

Έτσι, το «ελεγχόμενο» σχέδιο είναι να δοθούν στην Ελλάδα δάνεια για να παραταθεί ο χρόνος πριν τα μαθηματικά των σύνθετων επιτοκίων και η συστελλόμενη οικονομία καλύψουν τη διαφορά. Σε αυτό το διάστημα το σχέδιο είναι να πληρωθούν κομμάτια του κεφαλαίου με την πώληση οργάνων. Οργάνων του κράτους: Ένα λιμάνι εδώ, ένα τηλεφωνικό σύστημα εκεί. Ο ψαράς πουλάει τη βάρκα και τα δίχτυα του για να καθαρίσει τα χρέη του. Και μετά τι; Ε, μετά, γίνεται τροφή για τον τοκογλύφο και την αγορά χαμηλόμισθης εργασίας.

Όμως, «απωθώντας» το αναπόφευκτο εγείρει το ερώτημα - γιατί το αναβάλουμε; Ποιος ωφελείται από την αναβολή; Εάν η Ελλάδα πρόκειται να χρεοκοπήσει γιατί να μην το κάνει νωρίτερα, αφού εν τω μεταξύ οι Έλληνες υποφέρουν από μαζική βία μέσα στον κοινωνικό τους ιστό και για ποιο λόγο; Σίγουρα όχι για να αποφευχθεί η χρεοκοπία. Γνωρίζουμε ήδη ότι πρόκειται να συμβεί. Είναι απλώς θέμα του πότε θα συμβεί. Επομένως, γιατί αργότερα; Ποιος ωφελείται;

Η απάντηση είναι, οι τράπεζες. Ιδιαίτερα οι τράπεζες της Γαλλίας και της Γερμανίας. Θα ήθελαν την αναβολή της χρεοκοπίας έτσι ώστε όσο περνάει ο καιρός να βελτιώνεται η ευρύτερη οικονομική τους κατάσταση και να είναι σε καλύτερη θέση να δεχθούν τις όποιες απώλειες θα προέρχονται από μια ενδεχόμενη ελληνική χρεοκοπία. Αν αναβληθεί για αρκετό διάστημα τότε δε θα υπάρξουν καθόλου απώλειες. Το οποίο ακούγεται λογικό - για τις τράπεζες. Όμως, ενώ η καθυστέρηση αγοράζει χρόνο, στην κυριολεξία, για τις τράπεζες ώστε να βελτιώσουν την γενικότερη κατάστασή τους, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στην Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Όσο περισσότερο παρατείνουν την χρεοκοπία, τόσο περισσότερο αγωνίζονται να ξεπληρώσουν τα χρέη που τους συνθλίβουν, και των οποίων την πληρωμή θα πρέπει να αθετήσουν τελικά, τόσο χειροτερεύει η ευρύτερη κατάστασή τους. Έτσι, το σενάριο του ‘’περιμένω και κινούμαι αργά’’ κάθε άλλο παρά ελεγχόμενο και ομαλό είναι για τον ελληνικό λαό.

Και πάλι θα ρωτήσω, γιατί υποστηρίζεται αυτό το αργό, «ελεγχόμενο», βασανιστήριο της Ελλάδας;

Νομίζω ότι η απάντηση είναι ότι για όσο χρονικό διάστημα το σχέδιο της «ελεγχόμενη χρεοκοπίας», μπορεί να επιβληθεί στους Έλληνες παρέχεται στις τράπεζες μια πολύ νόστιμη προοπτική εκποίησης περιουσιακών στοιχείων ενός ολόκληρου έθνους.

Επειδή αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στην Ελλάδα. Αυτό που η «ελεγχόμενη» χρεοκοπία παρέχει είναι ένα παράθυρο ευκαιρίας ώστε τα αρπακτικά –οικονομικοί παίχτες, να μπορέσουν να μαδήσουν την Ελλάδα και στο μέλλον, ίσως, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία επίσης, από όλα όσα θα ήταν αδύνατο να αποκτήσουν οι τράπεζες σε οποιαδήποτε άλλη περίσταση.

Εάν έχεις μια επιχείρηση και να αντιμετωπίζεις πρόβλημα κάνεις αίτηση για την προστασία της πτώχευσης. Δηλαδή, προστατεύεις τα περιουσιακά σου στοιχεία από τα αρπακτικά, ενώ προσπαθείς να ξεδιαλύνεις τα χρέη σου, σταματάς να πληρώνεις αυτά που δεν μπορείς, κάνεις συμφωνίες για να πληρώσεις κάποιο μικρό ποσοστό από κάθε χρέος και στη συνέχεια να αναδύεσαι καθαρός αλλά ‘υπό επιτήρηση’. Αυτό ακριβώς είναι που αρνείται να δώσει στην Ελλάδα και τους Έλληνες η κυβέρνησή τους. Το σχέδιο της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», είναι να κρατηθεί η Ελλάδα έξω από την προστασία της πτώχευσης, να συνεχίσει να πληρώνει, να κρατηθεί το έθνος σε μια κατάσταση ημι-αναρχίας και πανικού με φαινομενικά καμία διέξοδο από αυτό το χάος - πέρα από το ξεπούλημα σε τιμές ευκαιρίας όποιου πράγματος γυαλίσει στους πιστωτές - για την όσο το δυνατόν περισσότερο.

Αυτό είναι πολύ ελεγχόμενο, αν είσαι μια από τις τράπεζες. Δε χάνεις τίποτα. Οι φορολογούμενοι στην Ελλάδα και στα δικά σας κράτη χάνουν επειδή παραλαμβάνουν τον λογαριασμό της συντήρησης του βασανιστηρίου μέσα από ατέλειωτες διασώσεις. Οι φορολογούμενοι είναι σαν τον βοηθό του βασανιστή που δουλειά του είναι να αναβιώσει το θύμα με ένα ποτήρι νερό, ώστε να μπορούν να το βασανίσουν λίγο περισσότερο. Οι επιχειρήσεις διάσωσης δε λύνουν τίποτα για την Ελλάδα, αλλά χρησιμεύουν αξιοθαύμαστα για τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης «είμαστε ανοικτά για λεηλασίες».

Σε αυτή την ανυπεράσπιστη κατάσταση μπορείς να απογυμνώσεις το ενεργητικό της χώρας για όσο χρονικό διάστημα η τοπική κυβέρνηση μπορεί να κρατήσει το καπάκι πάνω από μια ολοκληρωτική εξέγερση.

Και το καλύτερο από όλα, στο τέλος αυτής της διαδικασίας, θα έχεις μια κατεστραμμένη οικονομία, με αποδυναμωμένους ανθρώπους που θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς εργατική νομοθεσία για την προστασία τους – αφού όλα αυτά τα ενοχλητικά πράγματα θα έχουν παραμεριστεί στα όνομα της λιτότητας - και θα είσαι επίσης ο νέος ιδιοκτήτης όλων των περιουσιακών στοιχείων, του λαού, και του έθνους που κάποτε τους ανήκαν.

Δεν είναι μόνο το ότι θα καταλήξεις με ένα απόλυτα συγκαταβατικό έθνος και εργατικό δυναμικό, αλλά έχοντας ένα τέτοιο καταπτοημένο και νικημένο μέρος τόσο κοντά θα χρησιμεύσει ως ένα υπέροχο εργαλείο πίεσης για ξερίζωμα κάθε «περιοριστικής» και «άκαμπτης» εργατικής νομοθεσίας και πρακτικής στις γειτονικές χώρες. Και δεδομένου ότι είναι σαφές ότι για αυτό ακριβώς μιλάει το ΔΝΤ όταν αναφέρεται στο σχέδιο για το μέλλον της Ευρώπης, δε γίνεται να μην δούμε ότι αυτό είναι τουλάχιστον μέρος της πρόθεσής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας».

http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/06/orderly-default-liars-lexicon.html

Πώς καταστρέφεται ο ιστός του χρέους

Να μια καλή ερώτηση. Γιατί δεν έχουμε ακούσει τίποτα στα ΜΜΕ ή στη Βουλή σχετικά με το Ιωβηλαίο Χρέους Ενός Λαού ή Κράτους; Είναι γιατί αυτό αποτελεί μια καλή αλλά ανεφάρμοστη φαντασίωση που επινόησε κάποιος λοξός blogger σαν και του λόγου μου;

Αυτό αναρωτιέμαι. Και μετά, προς απάντηση του άρθρου μου για το Ιωβηλαίο ένας τακτικός σχολιαστής σ’ αυτό το blog, ονόματι Hawkeye, μου πρότεινε να ρίξω μια ματιά στο «Η Μεγάλη Ευρωπαϊκή Διαγραφή Χρέους» (The Great EU Debt Write Off).

Η ιστοσελίδα περιλαμβάνει λεπτομέρειες για μια μελέτη «απόδειξης της έννοιας» πάνω στην ιδέα του Ιωβηλαίου που έκανε ο Καθηγητής Anthony Evans και οι συνάδελφοί του στο ESCP Europe Business School. Στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν ενημερωμένα στοιχεία από το ΔΝΤ και την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (ΤΔΔ) για να δούμε τι θα γινόταν αν η Πορτογαλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Βρετανία, η Ισπανία, η Γαλλία και η Γερμανία απλώς αλληλο-ακύρωναν το μεταξύ τους χρέη –ένα Ιωβηλαίο Διακρατικών Χρεών δηλαδή.

Ο ιστός των αμοιβαίων καταστροφών των χρεών που μελέτησαν μοιάζει περίπου με αυτό. Η εικόνα είναι παρμένη από άρθρο στη New York Times με τίτλο Ο Ευρωπαϊκός Ιστός Χρέους. (Το αρχικό άρθρο περιέχει μια μεγαλύτερη έκδοση)

Δέστε την εικόνα εδώ: 

Ο Καθηγητής Evans είπε ότι αυτό που ανακάλυψε μαζί με τους συνεργάτες του ήταν ‘’εκπληκτικό’’.

Οι χώρες έχουν τη δυνατότητα να μειώσουν το συνολικό τους χρέος κατά 64% μέσα από αμοιβαίες ακυρώσεις μεταξύ τους χρεών, κάνοντας το συνολικό χρέος να φτάσει από το 40.47% του ΑΕΠ στο 14.58%

Έξι χώρες – Ιρλανδία, Ιταλία, Ισπανία, Βρετανία, Γαλλία και Γερμανία – μπορούν να διαγράψουν παραπάνω από το 50% του ανεξόφλητου χρέους τους.

Η Ιρλανδία μπορεί να μειώσει το χρέος της από σχεδόν 130% του ΑΕΠ σε λιγότερο από 20% του ΑΕΠ

Η Γαλλία μπορεί να εξαλείψει ουσιαστικά το χρέος της– να το μειώσει σε μόλις 0.06% του ΑΕΠ

Ανάμεσα στα κράτη ‘οφειλέτες’ το Ιωβηλαίο Χρέους θα σήμαινε ότι η Ιρλανδία μπορεί να μειώσει το φορτίο του χρέους της από 130% του ΑΕΠ σε κάτω από 20%! Αυτό θα εξάλειφε ουσιαστικά τις εξοντωτικές περικοπές που επιβάλλονται στους Ιρλανδούς. Ενώ από την άλλη, ανάμεσα στα κράτη ‘δανειστές’ η Γαλλία θα επωφελούνταν με την σχεδόν ολοκληρωτική εξάλειψη του δικού της χρέους. Άρα ο Γαλλικός λαός επίσης θα επωφελούνταν. Το αναπόφευκτο ερώτημα λοιπόν είναι -ποιος κερδίζει από την επιβολή όλων αυτών των χρεών; Κάντε μια υπόθεση.

Βέβαια πάντα μπορεί να υπάρχει ένας διάολος που καραδοκεί στις λεπτομέρειες έτοιμος να χαλάσει το χαρούμενο τέλος, γι’ αυτό επικοινώνησα με τον Καθηγητή Evans και του ζήτησαν να μου μιλήσει για τις μεθόδους του και τα όριά τους.

Το πρώτο πράγμα που τόνισε ήταν ότι στον όρο «Όλο το Ξένο Χρέος» συμπεριλάμβανε ξένα χρέη σε Ιδιωτικές Τράπεζες. Αλλά, όπως επίσης είπε, λαμβάνei υπόψη ότι σε πολλές χώρες ο Φορολογούμενος κατέχει μεγάλα τμήματα των εν λόγω Ιδιωτικών Τραπεζών και άρα η γραμμή μεταξύ πραγματικού κρατικού χρέους και ιδιωτικού τραπεζικού χρέους είναι ήδη θολή. Δυστυχώς μας ‘ανήκουν’ και τα δύο.

Ο Καθηγητής Evans είπε ότι ο βασικός περιορισμός τους ήταν ότι δεν μπορούσαν να καθορίσουν την διάρκεια ή τα επιτόκια των διαφορετικών ομολόγων σε διαφορετικές χώρες. Κι έτσι ακύρωνε χρέη τα οποία αν και είχαν το ίδιο κεφάλαιο όμως θα είχαν διαφορετική αξία λόγω των διαφορετικών επιτοκίων και διάρκειας. Είναι κατανοητό ότι αυτό τον κάνει να είναι συγκρατημένος με τα αποτελέσματα της έρευνάς του. Παρόλα αυτά, συμφώνησε ότι όταν πρόκειται για τόσο μεγάλα ακαθάριστα ποσά οι διαφορές στα επιτόκια και τις διάρκειες θα μπορούσαν να θεωρηθούν αμελητέες. Στο μεγάλο σχέδιο για την επίτευξη μαζικών μειώσεων χρέους οι διαφορές επιτοκίων και διάρκειας μπορούν να είναι δικαιολογημένες -ένα μικρό αντίτιμο για το γενικότερο κέρδος.

Επομένως υπάρχουν λόγοι για να κριτικάρει κανείς τα ευρήματά του. ΑΛΛΑ η κριτική δεν είναι τόσο ευρεία ώστε να εκτροχιάζεται η δύναμη των διαπιστώσεών του. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι ΛΑΟΙ σε όλα αυτά τα κράτη θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Δε θα αντιμετωπίζαμε τραγικές περικοπές λιτότητας, ούτε θα αναγκαζόμασταν να εκποιήσουμε την Εθνική μας κληρονομιά και πλούτο σε τιμές κοψοχρονιά στις ίδιες ακριβώς τράπεζες που αποτελούν την πηγή της κρίσης χρέους, και είναι αυτές πάλι που θα ωφεληθούν από αυτές τις χαμηλές τιμές.

Και επανερχόμαστε στον λόγο για τον οποίο δεν έχει γίνει καμία συζήτηση για το Χρεωστικό Ιωβηλαίο. Η διατήρηση των χρεών ωφελεί μονάχα τις τράπεζες και τους ομολογιούχους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά με τη διασφάλιση ότι δεν πρόκειται ούτε καν συζήτηση να γίνει σχετικά με την αμοιβαία ακύρωση χρεών –και άρα κρατώντας τα κρατικά χρέη στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα, δίνουμε σε αυτούς που ανήκουν στην Δεξιά το τέλειο εργαλείο –που πάντα επιθυμούσαν αλλά ποτέ δεν απέκτησαν, για να επιβάλλουν μια πολιτική ατζέντα ιδιωτικοποιήσεων και καταστροφής του κοινωνικού ιστού της πρόνοιας. Μια ατζέντα, για την οποία δεν πήραν ποτέ ουσιαστική εντολή μέσω της κάλπης.

Αυτός είναι ο λόγος που διατηρούνται τα χρέη και δεν συζητιέται καμία εναλλακτική. Οι πολιτικοί μας ‘προστατεύουν’ τα χρέη και αυτούς που θα επωφεληθούν από την αποπληρωμή τους πάνω και πέρα από την ευημερία των ανθρώπων τους οποίους υποτίθεται ότι υπηρετούν.

Οι τραπεζίτες δεν θέλουν να γίνει καμία συζήτηση αμοιβαίας ακύρωσης χρεών γιατί αυτό θα έφερνε την απαραίτητη απομόχλευση. Οι τραπεζίτες δεν θέλουν την απομόχλευση γιατί η μόχλευση είναι το μυστικό του τρόπου με τον οποίο οι τραπεζίτες βγάζουν κέρδος και χωρίς αυτήν δε θα έμοιαζαν τόσο έξυπνοι. Ο λόγος που η ακύρωση των χρεών θα έφερνε απομόχλευση είναι γιατί μεγάλο μέρος του χρέους που θα ακυρωνόταν βρίσκεται επί του παρόντος στα τραπεζικά βιβλία ως ‘περιουσιακό στοιχείο’ που χρησιμοποιείται για να στηρίζει ακόμη περισσότερα δάνεια και χρέη. Άρα, ξεκινήστε να αλληλο-ακυρώνετε χρέη και η τραπεζική πυραμίδα μόχλευσης θα αρχίσει να καταρρέει. Το γεγονός ότι πρέπει να καταρρεύσει για να καταφέρουμε να ανακάμψουμε χωρίς να υποστούμε τις παρενέργειες από την προσπάθεια αποπληρωμής χρεών που είναι αδύνατο να εξοφληθούν ποτέ δεν αναφέρεται στον τραπεζικό κόσμο.

Ένας δεύτερος λόγος που οι τραπεζίτες δεν αρέσκονται στην ιδέα της ακύρωσης χρεών είναι ότι γρήγορα θα αποκαλυπτόταν ποιες τράπεζες είναι στην ουσία ‘ζωντανοί νεκροί’ που κρατούνται στη ζωή με μεταγγίσεις αίματος από όλους εμάς. Μέχρι στιγμής όλες κρύβουν η μία τα χρέη της αλληνής.

Σκεφθείτε το – όλες θέλουν τα χρέη που οφείλουν η μία στην άλλη να καταβληθούν στο σύνολό τους- αλλά, δεδομένου ότι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά το βάρος, έβαλαν τους πολιτικούς μας να μας κάνουν ΕΜΑΣ να πληρώσουμε όλα τα χρέη που οφείλουν η μία στην άλλη αντ’ αυτών.

Δεν νομίζω ότι οι κυβερνήσεις μας έχουν οποιοδήποτε ενδιαφέρον να μας προστατέψουν. Μπορεί να το λένε, και να κάνουν θόρυβο σχετικά με τα ‘απαραίτητα μέτρα’ αλλά μοιάζουν να έχουν κλειστά μάτια σε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική πέρα από αυτά που τους ψιθυρίζουν στο αυτί οι τραπεζίτες. Ορίστε μερικές ιδέες που δε θα αρέσουν ΚΑΘΟΛΟΥ στους τραπεζίτες.

Για αρχή ας πούμε ότι θα εξετάσουμε το ενδεχόμενο να πληρώσουμε μόνο φανερά χρέη. Αυτό που εννοώ είναι ότι τα χρέη που θα κληθούμε να πληρώσουμε θα πρέπει να είναι ξεκάθαρα και διαφανή. Θα πρέπει να είναι σε ελέγξιμη μορφή και όχι σε μυστηριώδη δομημένα επενδυτικά προϊόντα (SIV) ή σε παράκτιες εταιρίες φορολογικών παραδείσων. Να εμφανίζονται σε ισολογισμούς, όχι να βρίσκονται εκτός αυτών και ‘εντός των ακτών’ ώστε να μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Αυτά είναι απολύτως λογικά και εκτελέσιμα αιτήματα. Εμείς, ο λαός, απλά θέλουμε να σιγουρευτούμε ότι αυτό που μας ζητείται να πληρώσουμε βρίσκεται σε τόπο και μορφή τέτοια που να μπορούμε να επαληθεύσουμε ότι τα χρέη είναι νόμιμα, πάνω από διοικητικά συμβούλια και δικά μας για να τα πληρώσουμε.

Αν οι ομολογιούχοι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν τότε δεν έχουν τίποτα να φοβούνται. Όποιος κάτοχος ομολόγων αρνηθεί και όποιο χρέος παραμείνει εκτός ακτών και μη-ελέγξιμο θα αρνηθούμε να το πληρώσουμε. Ούτε καν θα το λαμβάναμε υπόψη στον συνυπολογισμό χρέους –απλά θα το μηδενίζαμε. Απλά, δίκαια, καθαρά, με διαφάνεια και νομιμότητα.

Το πρώτο πράγμα που θα καταφέρναμε θα ήταν η αποφυγή της φοροδιαφυγής και της αποφυγής πληρωμής φόρων. Κάθε κράτος θα έπαιρνε κολοσσιαία απροσδόκητα έσοδα από φόρους ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΒΛΗΘΕΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ. Αυτό θα βοηθούσε λίγο στη λιτότητα.

Δεύτερον, έχει υπάρξει τόση απάτη, μεγάλο μερίδιο της οποίας είναι πια σαφές και τεκμηριωμένο, που μόνο ένας κρετίνος θα πλήρωνε ‘χρέη’ καλή τη πίστει. Δείξε μου το χαρτί ή εξαφανίσου.

Είναι γεγονός ότι μεγάλο μέρος του παγκόσμιου αποθέματος πλούτου, και συγκεκριμένα πλούτου που υποστηρίζεται από χρέος, βρίσκεται σε παράκτιους φορολογικούς παράδεισους και στη κρυφή τραπεζική δικαιοδοσία. Γιατί; Γιατί να πρέπει να πληρώσουμε εμείς χρέη σε κάποιους που δεν πληρώνουν τους φόρους τους;


http://golemxiv-credo.blogspot.com/2011/05/how-to-destroy-web-of-debt.html