Ένας φίλος μου προώθησε το παρακάτω αυτή την εβδομάδα. Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο συντάκτης της παρούσας επιστολής προς τους Financial Times, αλλά νομίζω ότι οι παρατηρήσεις του αποτελούν τροφή για σκέψη. Ειδικά σε μια εποχή που οι εφημερίδες βρίθουν από τις κατευναστικές φωνές των «Αγαπητών», αλλά επικίνδυνα ανίκανων, ηγετών μας. Πολύ καλά τα είπατε κύριε Z.G. Herman, όποιος κι αν είστε, όπου κι αν βρίσκεστε.
"Έχουμε υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου από τις ταινίες του Hollywood ώστε να ποθούμε διακαώς το ευτυχές τέλος κάθε φορά που υπάρχει μια κρίση, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να αλλάξουμε τίποτα για να το αποκτήσουμε. Ποια η σημασία της νίκης κάποιων πολιτικών κομμάτων στις Ελληνικές εκλογές; Απολύτως καμία. Θα πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση, η κυβέρνηση να εφαρμόσει κάποια πραγματικά τα αναγκαία μέτρα (και είναι ακόμα ασαφές ποια είναι αυτά) και, κυρίως ο λαός θα πρέπει να είναι σε θέση να λειτουργήσει κανονικά μέσω αυτών των μέτρων. Και αυτό είναι μόνο η περίπτωση της Ελλάδας.
Η Ισπανία είναι η επόμενη, μετά η Ιταλία, και ύστερα ακόμη και οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης για να μην αναφέρω τις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ινδία, την Αυστραλία και όλους τους υπόλοιπους. Γιατί;
Γιατί αυτό που "παρακολουθούμε" δεν είναι μια ελληνική τραγωδία, ούτε καν ισπανική, ούτε καν ευρωπαϊκή. Ολόκληρος ο κόσμος συνεχίζει να πιέζετε πεισματικά ακολουθώντας ένα σύστημα που βασίζεται στην ψευδαίσθηση της συνεχούς ποσοτικής οικονομικής ανάπτυξης σε ένα κλειστό, πεπερασμένο σύστημα, απαιτώντας υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση βασιζόμενο σε ένα συνεχώς αυξανόμενο χρέος. Σκάμε φούσκα μετά τη φούσκα προσπαθώντας να εξαπατήσουμε το σύστημα, μα ζούμε μέσα σε αυστηρούς φυσικούς νόμους που δεν μπορούν να πέσουν θύματα απάτης. Και σήμερα, μας ανακάλυψαν.
Και σα να μην έφτανε όλο αυτό το απατηλό όνειρο, βρισκόμαστε εν μέσω ενός παγκόσμιου, πλήρως διασυνδεδεμένου συστήματος, με άλλα λόγια, είμαστε δεμένοι ο ένας με τον άλλο πάνω σε ένα πλοίο που βουλιάζει.
Ποια είναι λοιπόν η επόμενη μας κίνηση; "
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Financial Times, 18 Ιουνίου 2012.
